ببین که بی‌تو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
من آشنای نسیمم که عشق، بال و پرم داد
اگرچه گاه‌گداری به بند خاک، اسیرم
به سمت و سوی نگاه تو می‌گریزم از اینجا
کجاست جای رهایی؟ که جز تو از همه سیرم
ببار رحمت بی‌حد! ببار و تازه‌ترم کن
ببار تا که ببارم به برگ و بار ضمیرم
بگو یکی دو قدم مانده تا شکوه شکفتن
بگو! که خسته دلم، خسته از هوای کویرم
تو را به غربت آدم در این هبوط پر از غم
هر آنچه بوده و هستم، به لطف خود بپذیرم
من عاشقانه شکفتم به شوق نور نگاهت
بخواه تا که به پای تو عاشقانه بمیرم