چه مضمون غریبی!

پیچیده در این دشت، عجب بویِ عجیبی
بوی خوشی از نافۀ آهوی نجیبی

یا قافله‌ای رد شده بارش همه گلبرگ
جامانده از آن قافله عطر گل سیبی...

کی لایق بوی خوشی از کوی بهشت است
جانی که از این عطر نبرده‌ست نصیبی

این گل، گل صد برگ، نه هفتاد و دو برگ است
لب‌تشنه و تنهاست، چه مضمون غریبی...

پیران همه رفتند، جوانان همه رفتند
جز تشنگی انگار نمانده‌ست حبیبی

گاهی سر نی بود و زمانی تهِ گودال
طی کرد گل من، چه فرازی چه نشیبی!

پایگاه اشعار مناسب اجرا در هیأت

سعید بیابانکی

امام حسین علیه‌السلام
عاشورا

مرثیه

غزل

عاشورا

جامه‌دران

مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن

چه مضمون غریبی!

عصای معجزه

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

امام خامنه‌ای

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

نغمه مستشارنظامی

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

رضا خورشیدی‌فرد

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

سیدمحمدجواد شرافت

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

سیدمحمدرضا یعقوبی‌آل

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

جواد محمدزمانی

همین است ابتدای سبز اوقاتی که می‌گویند
و سرشار گل است آن ارتفاعاتی که می‌گویند

زکریا اخلاقی

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

غلامرضا سازگار

خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

بابا طاهر همدانی

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

غلامرضا شکوهی

چشمی که به حُسن تو نظر داشته باشد
حیف است ز خورشید خبر داشته باشد

محمدعلی مجاهدی

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

قیصر امین‌پور

چه مضمون غریبی!

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

همین است ابتدای سبز اوقاتی که می‌گویند و سرشار گل است آن ارتفاعاتی که می‌گویند

سرم خاک کف پای حسین است دلم مجنون صحرای حسین است

خدایا! داد از این دل، داد از این دل که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟ قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

چشمی که به حُسن تو نظر داشته باشد حیف است ز خورشید خبر داشته باشد

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

همین است ابتدای سبز اوقاتی که می‌گویند
و سرشار گل است آن ارتفاعاتی که می‌گویند

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

چشمی که به حُسن تو نظر داشته باشد
حیف است ز خورشید خبر داشته باشد

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند