رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم