تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ همسفران بر امام شد
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند