در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
ای خداوندی که از لطف تو جاه آوردهام
زآنچه بودستم گرفته بارگاه آوردهام...
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
الا ای چشمۀ نور خدا در خاکِ ظلمانی
زمین با نور اخلاق تو میگردد چراغانی
«دیروز» در تصرّف تشویش مانده بود
قومی که در محاصرۀ خویش مانده بود