ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
هميشه بازی دنيا همين نمیماند
بساط غصب در آن سرزمين نمیماند
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست
شيرينیِ اين لحظهها در هر وصالی نيست
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
بشکستهدلی، شکسته میخواند نماز
در سلسله، دستبسته میخواند نماز
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند