من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی