خفتهست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه
بستند حجله در میان آسمانها
با خون سربازان ما رنگینکمانها
بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
گفتند: که تا صبح فقط یک راه است
با عشق فقط فاصلهها کوتاه است
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
آنقدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آنکه آخر، عشق را در بر کشیدی
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین
نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد
دوباره عطر گل یاس در حرم پیچید
و قلبها شده روشن در آستانۀ عید