چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم