تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست