شب شاهد چشمهای بیدار علیست
تاریخ در آرزوی تکرار علیست
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
دیدیم در آیینۀ سرخ محرمها
پر میشوند از بیبصیرتها، جهنمها