همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند