او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «میشود»ها را
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را