من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
ای سفیر صبح! نور از لامکان آوردهای
بر حصار شب دمی آتشفشان آوردهای
بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد