شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود
جهان، مسخّر روح بزرگوار تو بود
زره پوشیده از قنداقه، بیشمشیر میآید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر میآید
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود