رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
اینروزها تمام خیابانها
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر