پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
خدایا رحمتی در کار من کن
به لطف خود هدایت یار من کن
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر