چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
ای امیر مُلک شأن و شوکت و عزم و شهامت
تا قیامت همّت مردانه خیزد از قیامت
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر