او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم