ز هرچه بر سر من میرود چه تدبیرم
که در کمند قضا پایبند تقدیرم
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچهای نبود و نباشد بِه از دعا
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلومتر از امام عاشورا بود
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود