بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
از لحظههای آخرت چیزی نمیگویم
از پیکرت از پیکرت چیزی نمیگویم
کو خیمۀ تو؟ پلاک تو؟ کو تَنِ تو؟
کو سیمای خدایی و روشنِ تو؟
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
تا کی دل من چشم به در داشته باشد؟
ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد