پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
عشق فهمید که جان چیست دل و جانش نیست
سرخوش آنکس که در این ره سروسامانش نیست
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
داستانهایی که از شام خراب آوردهام
عالمی از صبر خود در اضطراب آوردهام
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
مرد آزاده حسین است که بود این هدفش
که شود کشته ولی زنده بماند شرفش