عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
زخمهایی که به تشییع تنت آمدهاند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمدهاند
بادها هم پیاده آمدهاند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه میدهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
عطر بهار از سر کوه و کمر گذشت
پروانهوار آمد و پروانهتر گذشت
رسید صاعقه و شیشۀ گلاب شکست
شب از در آمد و پهلوی آفتاب شکست
«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود
قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
در های و هوی باد و در آرامش باران
ریشه دواندم از گذشته تا همین الان
چه حرفهای زلالی که رودهای روانند
چه نورها، چه سخنها که با تو در جریانند
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
دنیا چه کرد با غزل عاشقانهات
حال و هوای مرثیه دارد، ترانهات
قلم چگونه گذارد قدم به ساحت تو
توان واژه کجا بود و طرح صحبت تو
چگونه جمع کند پارههای جانش را؟
به خیمهها برساند تن جوانش را
چه آتشیست که در حرف حرف آب نشسته
که روضه خوانده که بر گونهها گلاب نشسته؟
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
تکیده قامتش و تکیه بر عصا نزدهست
همان که غیر خدا را دمی صدا نزدهست
رسید و گرد راهش کهکشانها را چراغان کرد
قدم برداشت، نیشابور را فیروزه باران کرد
میرود از آن سَرِ دنیا خبر میآورد
شعر در وصف تو باشد بال در میآورد
با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوشسرانجام شدند
هی چشم به فردای زمین میدوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی