گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
بیا که شیشه قسم میدهد به عهد کهن
که توبه بشکن، اینبار هم به گردن من
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد