گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش