به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
به سویت آمدهام جذبهای نهان با من
چه کردهای مگر ای شور ناگهان! با من؟
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمیشود که پدر باشی و همیشه بخندی
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم