به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم