عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیتگویی برایت آیه نازل شد
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
کتاب بود و به روی جهانیان وا بود
جواب هرچه نمیدانمِ جدلها بود
با من بیا هرچند صبرش را نداری
یک جا مرا در راه تنها میگذاری
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید
خوب امتحان پس داد اگر داغِ پدر دید...
حالا که باید مثل یک مادر بیایم
یارب! کمک کن از پس آن بر بیایم...
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
آوردهام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
مثل پرندهای که بیبال و پر بماند
فرزند رفته باشد اما پدر بماند
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
مردِ جوان دارد وصیت مینویسد
میگرید و ذکر مصیبت مینویسد
حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست
چشم شیطان کور! حالم امشب از آن حالهاست!
