ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
حالا که باید مثل یک مادر بیایم
یارب! کمک کن از پس آن بر بیایم...
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
چنان اسفند میسوزد به صحرا ریگها فردا
چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا