باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
به سوگ نخلهای بیسرت گیسو پریشانم
شبیه خانههای خستهات در خویش ویرانم
تشنهست شبیه ماهی بیدریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
شاید که برای تعزیت میآید
تشییع تو را به تسلیت میآید
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش