گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
لبریزم از واژه اما بستهست گویا زبانم
حرفی ندارم بگویم، شعری ندارم بخوانم
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش