از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش