غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
لحظهاى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّتها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حقنما را
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
يارب از فرط گنه، نامهسياهم چه كنم
گر نبخشى ز ره لطف گناهم، چه كنم
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست