پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت