خفتهست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه
بستند حجله در میان آسمانها
با خون سربازان ما رنگینکمانها
پیرمرد مهربان، مثل ابرها رها
زنده است همچنان، زنده است بین ما
بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
سبکبالان خرامیدند و رفتند
مرا بیچاره نامیدند و رفتند
زرد اﺳﺖ بهار ﺑﺸﺮ از ﺑﺎد ﺧﺰانی
ﭘﯿﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﯽﺧﻮرد اﯾﻦ ﺑﺎغ، نهانی
نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد