عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
سبزپوشا با خودت بخت سپید آوردهای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آوردهای
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
خم کرد پشت زمین را، ناگاه داغ گرانت!
هفت آسمان گریه کردند، بر تربت بینشانت!
آقا سلام بر تو و شام غریب تو
آقا سلام بر دل غربت نصیب تو
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت