توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود