ای غم، تو که هستی؟ از کجا میآیی؟
هر دم به هوای دل ما میآیی
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
از نو شکفت نرگس چشمانتظاریام
گل کرد خارخار شب بیقراریام