روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور میکنم امشب غم تمام جهان را
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو