ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
تابید بر زمین
نوری از آسمان
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان