سنایی غزنوی

ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی «حکیم سنایی» در سال ۴۷۳ه.ق در شهر غزنۀ افغانستان دیده به جهان گشود.
وی از بزرگترین صوفیان و شاعران قصیده‌گو و مثنوی‌سرای زبان پارسی است که در قرن ششم هجری می‌زیسته‌است. برخی معتقدند که سنایی شاعری است که برای نخستین بار عرفان را به صورت جدی وارد شعر فارسی کرد.در مورد مذهب کلامی سنایی دو رویکرد وجود دارد، برخی معتقدند که سنایی اشعری است و برخی اعتقاد دارند که او شیعه است.او چند سالی از دوران جوانی را در شهرهای بلخ و سرخس و هرات و نیشابور گذراند. می‌گویند در زمانی که در بلخ بود به کعبه رفت. بعد از این‌که از مکه بازگشت مدتی در بلخ ماند.او در سال ۵۴۵ ه.ق در غزنه درگذشت. از آثار او می‌توان به «حدیقة الحقیقه»، «سیر العباد الی المعاد»، و «دیوان اشعار» اشاره کرد.

سنایی غزنوی

این زن که خاک قم به وجودش معطر است تکرار آفرینش زهرای اطهر است

شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را

نگاهم مملو از آیینه شد، لبریز باور شد دو چشم محو در آیینه‌هایت، ناگهان تر شد

ای حریمت رشک جنّات النّعیم خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم

ماه فرو ماند از جمال محمد سرو نباشد به اعتدال محمد

صد سوره در آیینۀ نامت پیداست تصویر کلیم در کلامت پیداست

آن صبح سراسر هیجان گفت اذان را انگار که می‌دید نماز پس از آن را

فضل خدای را که تواند شمار کرد؟ یا کیست آن‌که شُکر یکی از هزار کرد؟...

به نام خداوند جان و خرد کز این برتر اندیشه برنگذرد

بخوان هشتمین جلوۀ ربنا را امام قدر را امیر قضا را

درختان را دوست می‌دارم که به احترام تو قیام کرده‌اند

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است

شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را

نگاهم مملو از آیینه شد، لبریز باور شد
دو چشم محو در آیینه‌هایت، ناگهان تر شد

ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم

ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد

صد سوره در آیینۀ نامت پیداست
تصویر کلیم در کلامت پیداست

آن صبح سراسر هیجان گفت اذان را
انگار که می‌دید نماز پس از آن را

فضل خدای را که تواند شمار کرد؟
یا کیست آن‌که شُکر یکی از هزار کرد؟...

به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد

بخوان هشتمین جلوۀ ربنا را
امام قدر را امیر قضا را

درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم