سنایی غزنوی

ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی «حکیم سنایی» در سال ۴۷۳ ه.ق در شهر غزنۀ افغانستان دیده به جهان گشود.
وی از بزرگترین صوفیان و شاعران قصیده‌گو و مثنوی‌سرای زبان پارسی است که در قرن ششم هجری می‌زیسته‌ است. برخی معتقدند که سنایی شاعری است که برای نخستین بار عرفان را به صورت جدی وارد شعر فارسی کرد. در مورد مذهب کلامی سنایی دو رویکرد وجود دارد، برخی معتقدند که سنایی اشعری است و برخی اعتقاد دارند که او شیعه است. او چند سالی از دوران جوانی را در شهرهای بلخ و سرخس و هرات و نیشابور گذراند. می‌گویند در زمانی که در بلخ بود به کعبه رفت. بعد از این‌ که از مکه بازگشت مدتی در بلخ ماند. او در سال ۵۴۵ ه.ق در غزنه درگذشت. از آثار او می‌توان به «حدیقة الحقیقه»، «سیر العباد الی المعاد» و «دیوان اشعار» اشاره کرد.

سنایی غزنوی

ای که دل غریب من، با تو شد آشنا، رضا اشک من است پنجه در پنجرۀ تو یا رضا

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند

ساحت قدس تو ای آینۀ «آیۀ نور» هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

مهمون از راه اومده شهر شده آماده بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده

گاهی دلم به سمت خدا می‌برد مرا یعنی به آستان رضا می‌برد مرا

این حریم کیست کز جوشِ ملائک روزِ بار نیست در وی پرتو خورشید را راه گذار...

به دست غیر مبادا امیدواری ما نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

هر کسی را به سر هوایی هست رو به سویی و دل به جایی هست

ای جذبهٔ ذی‌الحجه و شور رمضانم در شادی شعبان تو غرق است جهانم

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟ قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت

ای که دل غریب من، با تو شد آشنا، رضا
اشک من است پنجه در پنجرۀ تو یا رضا

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند

ساحت قدس تو ای آینۀ «آیۀ نور»
هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده

گاهی دلم به سمت خدا می‌برد مرا
یعنی به آستان رضا می‌برد مرا

این حریم کیست کز جوشِ ملائک روزِ بار
نیست در وی پرتو خورشید را راه گذار...

به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست

ای جذبهٔ ذی‌الحجه و شور رمضانم
در شادی شعبان تو غرق است جهانم

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت