سنایی غزنوی

ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی «حکیم سنایی» در سال ۴۷۳ه.ق در شهر غزنۀ افغانستان دیده به جهان گشود.
وی از بزرگترین صوفیان و شاعران قصیده‌گو و مثنوی‌سرای زبان پارسی است که در قرن ششم هجری می‌زیسته‌است. برخی معتقدند که سنایی شاعری است که برای نخستین بار عرفان را به صورت جدی وارد شعر فارسی کرد.در مورد مذهب کلامی سنایی دو رویکرد وجود دارد، برخی معتقدند که سنایی اشعری است و برخی اعتقاد دارند که او شیعه است.او چند سالی از دوران جوانی را در شهرهای بلخ و سرخس و هرات و نیشابور گذراند. می‌گویند در زمانی که در بلخ بود به کعبه رفت. بعد از این‌که از مکه بازگشت مدتی در بلخ ماند.او در سال ۵۴۵ ه.ق در غزنه درگذشت. از آثار او می‌توان به «حدیقة الحقیقه»، «سیر العباد الی المعاد»، و «دیوان اشعار» اشاره کرد.

سنایی غزنوی

راه گم کردی که از دیر نصاری سر در آوردی یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی

کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد محفل اشک برای تو فراهم باشد

این خانه‌ای که خشت به خشتش پر از غم است عمری‌ست وقف روضۀ ماه محرم است

چقدر ریخته هر گوشه و کنار، غم اینجا نشسته روی دو زانو امام، هر قدم اینجا

غروب نیست خدایا چرا هلال دمیده؟ هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!

بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن از مشرق دلم به نگاهی ظهور کن

آن صبح سراسر هیجان گفت اذان را انگار که می‌دید نماز پس از آن را

در هيچ پرده نيست، نباشد نوای تو عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو

این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد غبار حادثه را توتیا توانی کرد

کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

راه گم کردی که از دیر نصاری سر در آوردی
یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی

کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد

این خانه‌ای که خشت به خشتش پر از غم است
عمری‌ست وقف روضۀ ماه محرم است

چقدر ریخته هر گوشه و کنار، غم اینجا
نشسته روی دو زانو امام، هر قدم اینجا

غروب نیست خدایا چرا هلال دمیده؟
هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!

بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن
از مشرق دلم به نگاهی ظهور کن

آن صبح سراسر هیجان گفت اذان را
انگار که می‌دید نماز پس از آن را

در هيچ پرده نيست، نباشد نوای تو
عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو

این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام
اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غبار حادثه را توتیا توانی کرد

کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را