و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود