او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد