ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود