ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید