وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی