مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
در جام دیده اشک عزا موج میزند
در صحن سینه شور و نوا موج میزند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفتهایم که غرق خجالتیم