وقتی در خانۀ علی میلرزد
دنیا به بهانۀ علی میلرزد
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است