ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
احساس از هفت آسمان میبارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...