او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست